Pretparken, ik ben er niet zo’n amateur van. Mensen lijken soms te vermoeden van wel, waarschijnlijk omdat ik er al wel wat heb bezocht. Veel heeft te maken met verliefd worden op een man die gefascineerd is door de figuur van Walt Disney. Gelukkig het soort fascinatie dat zich beperkt tot boeken en documentaires en zijn zoon Walt als tweede naam geven. Geen Disney-pyjama’s en verzamelingen te bespeuren in de crib, vooralsnog. Als hij zich er toch ooit aan zou wagen (wat ik betwijfel) moet ik gewoon om de vijf minuten Eurodisney zeggen als ik het over Disneyland Parijs heb, en ik weet dat hij van miserie gaat plooien. Zo mee op zijn paard te krijgen, die mens, het is aandoenlijk.

Als ik al een pretpark bezoek, dan dus liefst op dagen met zo weinig mogelijk volk.  Hoe ouder ik word, hoe minder ik met drukte kan of wil omgaan, merk ik. En dan heb je dus plots kinderen waarmee je alleen op reis kunt in het hoogseizoen. 

Bliss. 

Legoland was Youri zijn kinderdroom, ik heb even veel met Legoblokken als met distributieriemen.

Tot ik de Netflix-documentaire over Lego House zag, dus. Dat zag er toch wel erg cool uit. Zo cool dat ik er ook een dag Legoland voor over had. 

Vanuit de luchthaven van Kopenhagen is het een uur of drie en half rijden naar Billund, waar de LEGO-steen geboren werd. Het plan: de eerste dag Legoland, de tweede Lego House, met een nachtje op hotel ertussenin. 

Na Lego House doorrijden naar ons huisje in Zweden. 

Zo geschiedde. 

Dingen die me opvielen aan Legoland: 

• dat het -in tegenstelling tot mastodonten van parken als Disneyland- bescheiden naast de weg ligt, met een parking aan de overkant van de straat, en dan direct de inkom. Ik vond dat verfrissend. En sympathiek.
• dat je er heel de dag door gratis drinkwater kon tanken aan kraantjes doorheen het park. Het was zeer heet, dat was zo aangenaam. 
• dat het er zo fijn rondlopen was. Duploland was één en al nostalgie, alles van Legosteentjes was indrukwekkend en tof, er waren heel wat leuke attracties, de wachttijden vielen al bij al wel mee, en onze eerste dag werd er zo eentje om in te kaderen. Rondlopen in een pretpark is zelden een cadeau voor mij, maar ik heb mijn ogen heel de dag de kost gegeven en oprecht genoten.

Ik lees dat sommige mensen het vinden tegenvallen wegens verouderd en weinig zotte attracties, maar dat gevoel had ik niet. Het is maar wat je verwachtingen zijn, natuurlijk. Die van mij lagen niet torenhoog, wat altijd een goede strategie is. En ja, het helpt als het heel de dag zon is en bijna dertig graden.

Ons hotel lag op een boogscheut van het park, knal aan de luchthaven van Billund. Ideaal dus om ’s avonds en aan het ontbijt nog vliegtuigen te gaan spotten. 

Kleine teaser: Lego House was te indrukwekkend om in een post te worden gecombineerd met Legoland. Dat krijgt binnenkort zijn eigen post.

Excuseer het stomme woordgrapje, maar het is mijn meest valabele poging om met een hoofd dat nog niet uit vakantiestemming geraakt is te benoemen dat wij een week naar Denemarken en Zweden zijn geweest.

Geen roadtrip, wel een trip die ik boekte vlak nadat we op Netflix deze documentaire zagen over Lego House. Bleek dat dat niet eens zo ver van Zuid-Zweden ligt, en daar wilde ik nog liever heen. Tijd voor een compromis.

Onze trip viel zo mee dat ik er drie blogposts over plan te schrijven, en dit is de eerste. 

Onze trip in cijfers:

80: het aantal minuten vliegen vanuit Charleroi naar de luchthaven van Kopenhagen. Belachelijk kort, maar naar het noorden rijden met onze gastjes die hun zaag al beginnen spannen als we naar Kortrijk moeten, zagen wij -neen, echt niet- niet zitten.

8: het aantal dagen dat we in Scandinavië verbleven.

3: het aantal dagen dat we daarvan in Denemarken spendeerden. De eerste dag reden we naar Billund, home of Legoland (waarover meer in de volgende blogpost). We sliepen in een hotel aan de luchthaven van Billund, en gingen de volgende dag naar Lego House (waarover ook nog veel meer, want oehoehoehoe! <3). Na de middag reden we dan door naar ons vakantiehuisje in Rydebäck, bij Landskrona. 

25: het aantal keer dat ik in mijn ogen wreef toen we aan dat vakantiehuisje kwamen en het even geweldig bleek als op de foto’s op Airbnb. Privéstrandje, verdikke. En wat een belachelijk proper uitzicht.  

20: het aantal minuten dat het duurde voor ik besliste dat je kansen moet grijpen als ze zich aandienen, we onze zwemkleren aanschoten en gingen zwemmen in zee. Telt de Øresund voor u als zee?

Ik vind van wel, voor mijn #19voor2019. En heerlijk, echt, dat vooral. 

1500: het aantal kilometer dat we aflegden met de huurauto. Ook al hebben we daarmee amper een speldenprik van Zweden gezien. Zweden is namelijk effenaf gigantisch. Ik vind dat goed nieuws.

4: het aantal keer dat wij over de Øresundbrug reden, die Denemarken verbindt met Zweden en een belangrijke rol speelt in The Bridge. Wij hadden The Bridge nog niet eerder gezien, en dus maakte naar de serie kijken deel uit van onze voorbereiding. Geloof ons, over The Bridge rijden terwijl de bluetooth van de huurauto zorgt voor de soundtrack van The Bridge én het ook nog eens regent, is wreed nordic noir.

1000: het aantal soorten smeerkaas in de gemiddelde Zweedse supermarkt. Zo goed als allemaal in tubes, met smaken als garnaal en makreel, en zeer te genieten op knäckebröd. 

2: het aantal lessen start to run op Zweedse bodem. Ik had flink mijn sportkleren bij, en kwam tot het besef dat gaan lopen op vakantie juist leuk is, niet iets waar je dan beter mee stopt omdat alle remmen zo snel mogelijk los moeten. Ik deed het zelfs twee keer in de regen, echt zeg, wat moet een anders eerder onsportieve blogger hier meer doen om een medaille op de borst te krijgen? (ik ontdekte zo trouwens ook dat een van mijn favoriete songfestivalnummers ooit, van de ravissante Carola, de perfecte loopschijf is. En ging er dus ook al mee lopen in Ieper)

Ik heb behoorlijk gezond gegeten, los van de ijsjes, en was bij thuiskomst afgevallen in plaats van een paar kilo bij. Ik plan een blogpost over hoe het ondertussen zit met mijn gewicht en gewoontes, maar die is dus voor iets later. Even geduld voor zij die het vroegen.
 
4,5: het tijdstip waarop de zon elke dag opkwam. De eerste ochtend was het alsof ze een vuurtoren aanlegden in onze slaapkamer. Al een chance dat ik aan de midzomer had gedacht, en zwarte vuilniszakken op onze bagagelijst had staan. Zwarte vuilniszakken zijn de slaapmaskers van minder gesofisticeerde mensen. 

45: het aantal keer dat Youri of ik lieten vallen dat dit niet onze laatste trip naar het Noorden was. Want waw zeg, wat is het er geweldig, en daar vertel ik nog veel meer over in de volgende twee blogposts.

Jullie al op verlof geweest, ondertussen, of plannen?
Benieuwd hoe dat meeviel!

Had men mij zes maanden geleden gevraagd waar Málaga lag, ik had een slechte beurt gemaakt. Weinig nieuws onder de zon, random plekken kunnen aanwijzen op wereldkaarten is een van de ambities die ik al lang heb opgeborgen. Onlangs nam ik deel aan een quiz, en ik vind mezelf altijd geweldig slim tot het over aardrijkskunde of voetbal gaat. Het eerste is luiheid, het tweede desinteresse.

Málaga dus.
Met een kapje dat ik niet kan thuisbrengen.
Aan de Costa Del Sol, dat beloofde in mijn hoofd minder goeds, al was ik daar in alle eerlijkheid nog nooit geweest. Slaat dus nergens op. Loop gerust door, er zijn nog heel wat andere blogs van echte travelbloggers die meer sense maken, ik snap het.

Maar wij zijn tegenwoordig mensen met jonge kinderen, dus zoeken wij een plek met een zo kort mogelijke vliegtijd en kans op zon. Een collega van Youri huurde er al eens een appartement via Airbnb met zijn kindjes, en soms moet het niet veel moeilijker zijn.

Waren mijn verwachtingen hoog?
Bwa, niet extreem.
Viel dat even mee.
De Costa Del Sol bleek wat mij betreft toffer dan Gran Canaria, die vorige vliegreis met toen nog één kind. Ik vond het er mooier, en hipper, en er was meer te beleven en het voelde authentieker. En! Ondanks de onheilsberichten van regen, regen en nog eens regen hadden wij vier dagen meer dan twintig graden en zon aan onze rekker. Gevoelstemperatuur nog wat warmer als je weet dat het ondertussen in België stenen uit de grond vriest, ewaar. Wel net te koud om in zee te zwemmen, anders had ik een puntje uit mijn 19 voor 2019 kunnen schrappen, maar met de voetjes kon het wel.

Wij zaten in Torre Del Mar, een behoorlijk rustig stranddorp op een halfuur van Málaga stad. Málaga stad, dat een citytrip waardig bleek. Zeer gezellig, veel te zien, lekker eten, alles tof.

We hebben geweldig veel gegeten.
Veel op stranden gechild.
Met onze huurwagen door prachtige landschappen gereden.
Ons vergaapt aan de mooie kleuren van Málaga.

Dit deden we ook nog:

• een vlindertuin bezoeken. Altijd tof. Zeker als je weet dat dat een mariposario heet in het Spaans. Een mariposario in Benalmádena. Ik zou dat honderd keer kunnen zeggen.
• op een zotte ode aan Columbus stoten. Onderweg naar de mariposario zagen wij plots een soort Disneykasteel meets Sagrada Familia opduiken. Auto aan de kant gesmeten, binnengestapt in een tuin die perfect instagrambaar bleek, en toen ik dat later opzocht werd dat ook instant bewezen. Castillo Colomares is een zotte plek die is opgetrokken door een Amerikaanse dokter en twee aannemers, en ik vond het keihard de max. Qua instagramperfect beeld kwam ik evenwel niet verder dan dit beentje, en we waren ook Dexter zijn zonnebril vergeten.

• een zoo bezoeken midden in een stad, Fuengirola meerbepaald. Of neen, geen zoo, een Bioparc, en iets met protect the environment en kweekprogramma’s, zodat mijn schuldgevoel over beestjes kijken weer wat werd gesust.

• onderduiken in de grotten van Nerja. Dexter en Flo vonden het te donker en te saai en zetten het dus op een zagen alsof ze persoonlijk alle stalagmieten en tieten naar beneden wilden halen. Een gegeven dat het beklimmen van een miljard trappen niet vergemakkelijkte. Maar wij vonden het wel erg de moeite.
• in een baai zitten zonder baai. Te goed kluchtje om niet én op Facebook én hier te zetten.

• ons verbazen over hoe zot goedkoop je er eet. Echt, meestal met vier personen voor minder dan dertig euro. Pizza de omvang van karrewielen. Waanzin.
• genieten. Niet op een “komaan, het is vakantie en we moeten nu GENIETEN!!!” manier, maar ken je dat, dat je plots denkt: hoe machtig is dat hier? En hoe goed valt dat hier allemaal mee? Zo van dat genieten. Ouders van jonge kinderen weten dat dat wil zeggen dat er ’s nachts behoorlijk wordt geslapen, dat er aanvaardbaar doenbaar wordt gezaagd en ruzie gemaakt, dat de woedeaanvallen beperkt worden tot in de mate van het mogelijke en dat ze al bij al het vliegtuig niet hebben afgebroken uiteindelijk. ZALIG.

Kan ik Málaga aanraden? In deze periode zeker en vast, in de zomer kan het er vast heel warm en heel druk zijn, en dat is dan weer minder mijn ding. Ik moest dit helemaal niet zeggen van iemand, ik heb alles zelf betaald, dus ge moogt gerust zijn.

Málaga was máchtig, menne mán. <3
Op 2 uur en 50 minuten vanuit Charleroi.

Waar moeten we nog eens naartoe?

Ik had twee dagen met mezelf naar Londen geboekt.

Grootsteden, ik moet daar wat mee opletten.
Er zijn zoveel impulsen dat ik in overdrive durf gaan. Als eeuwige zichzelf voorbijloper/enthousiasteling die graag lijstjes afvinkt loop je zo het risico jezelf nog meer de uitputting in te storten dan anders.

De avond voor ik vertrok, kreeg ik last van stress.
Niet zozeer omwille van dat alleen vertrekken, want ik deed dat al vaker en verder en langer. Ik kan daar erg van genieten, net als van alleen op restaurant gaan of andere dingen alleen doen waarover anderen al eens denken dat je ze minstens met twee moet doen.

Het was evenwel druk geweest de week ervoor, waardoor die twee dagen Londen plots voor me lagen zonder dat ik me had kunnen afvragen wat ik daar eigenlijk zou doen. Er was geen plan. Help, er was geen plan. Ik ben een planner, dat is EEN RAMP.

Tot ik begon te beseffen dat dat misschien wel mijn cadeau kon zijn, dat er geen plan was. Alleen maar een vaag lijstje van misschiens. Misschien eens The National Gallery. Misschien nog eens naar Anthropologie,want hoe zot lang was dat geleden? Misschien koffie en een boek en daarna nog een koffie.

Ik ben beginnen wandelen, want de zon scheen, en ik ben niet meer gestopt. Ik wandelde door een park waar een jong meisje zich in het paars stond te boksen met een personal trainer, en ik zag een oude man met grijs haar verrukt de duiven voederen waardoor ik tegelijk moest glimlachen en aan die op het eerste zicht enge man uit Home Alone moest denken. Ik zag dit bankje, en werd geraakt door die “What a performance!“.

Ik liep een kerk in.
Daarna een gallery.
Stond me tien minuten te vergapen aan een boekenkast in The British Library.

Ik draaide een hoek om en zag een groene deur die ik bijster sympathiek vond.

Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om met mijn gezin in Londen te wonen en op zondag in dit paviljoentje te gaan ontbijten.

Het was niet minder dan heerlijk, ook op dag twee.
Ik stapte een kilometer of zesendertig, zo bleek.

Gewoon met mezelf.
Hing twee uur rond in de fijnste boekhandel, in plaats van het vooropgestelde halfuur.
Vroeg me net niet luidop af wat zotter was: deze gekleurde cakejes, of de winkel errond en het feit dat ze erin slagen om je het gevoel te geven dat je winkelt in 1867. Iets waar ze trouwens straf sterk in zijn in Londen, doen alsof het veel vroeger is.

Op de trein terug las ik het boeiende Digital Minimalism van Cal Newport uit. Er gaat een heel hoofdstuk over hoe we met zijn allen verstoken zijn van alleen zijn met onze eigen gedachten. Omdat we constant op onze schermpjes kijken, en naar dingen luisteren als we even niks te doen hebben. Solitude deprivation, noemt Cal het. Je moet het boek lezen om te beseffen wat voor probleem dat is. En hoe essentieel om daar soms eens een goede draai aan te geven.

Of ik tips heb voor Londen?
Ja, een boel, maar boven al: gun uzelf dat eens, een uitje op uw alleen.

Niet omdat er niemand wil meegaan, maar omdat je het gewoon niet hebt gevraagd.

Het zou wel eens hard kunnen meevallen.

“Zeg Dexter”, zei ik gisterenmorgen zo casual mogelijk aan het ontbijt, “Heb ik al verteld dat de postbode deze week een brief voor jou heeft gebracht?”. Dat had ik niet, en dus haalde ik snel de envelop die ik van Tine van Ketnet had ontvangen met onze tickets voor het Ketnet Jr Feestweekend. Daarin een handgeschreven kaartje om ons veel plezier te wensen, dat met gemak een brief van Kaatje van Ketnet werd waarin ze Dexter en Flo uitnodigde om naar Plopsaland te komen. Enter een stomverbaasde Dexter die van de consternatie bijna van zijn Triptrap stuiterde. En wijle weg.

Net als in de rest van het land was de temperatuur in De Panne niet bepaald zwoel te noemen, maar voor Dexter was het al voldoende dat de auto van Rox daar stond om het warm genoeg te krijgen.

Ja kijk, als mijn zoon enthousiast is dan ik blijkbaar ook.
Tot onze grote opluchting was er in de voormiddag niet geweldig veel volk in het park, waardoor we erin slaagden om Dexter na lang aandringen op de rollercoaster van Victor van Kaatje te krijgen (geen traantjes!) en zonder al te veel aanschuiven flink wat attracties konden doen. Er werd ook geknuffeld met persoonlijke helden.Ondertussen sliep Flo zich een oog uit in de buggy, een geschenk van god omdat we de eerste zes maanden nergens naartoe konden met Dexter, zo denken wij. Prinses mama was in elk geval zeer content, ondanks het gebrek aan nek.

Rond de middag was het van meet en greet met Soetmin en Lobke die ik natuurlijk al kende, en dus deden we er welgeteld zes seconden over voor we Pink Ambitiongewijs aan de selfies begonnen in het restaurant van Meneer Spaghetti.

En toen moest het beste nog komen. Dexter had geen idee, maar wij mochten van meet en greet doen met de echte Kaatje en Kamiel en Victor, maat. En niet de harde, zoals hij de pop noemt die soms in Plopsaland rondloopt, maar de zachte! Jep, als uw moeder al jaren blogt voor een appel en een ei, dan levert dat soms eens een licht privilege op. En de mama’s vonden het ook niet erg, precies.

Deze foto komt zeker in mijn dagboek.

En dit is het gezicht dat ik trek als ik denk “OMFG de zachte Kaatje van Ketnet zit hier in het echt!!“.

Om maar te zeggen: de max van een dag. Wie nog geen plannen heeft: vandaag en morgen is het nog altijd Ketnet Junior Feestweekend in Plopsaland. Allen daarheen, want het is de moeite!